فرود آمدن پيامبر بزرگ خدا عيسي بن مريم از آسمان به هنگام قيام امام مهدي‏عليه السلام، از ديدگاه همه مسلمانان - با وجود اختلاف در مذهب - يک واقعيت ثابت و از اموري است که ترديد در آن راه ندارد. شايد تنها حکمت فرود آمدن آن حضرت در قيام امام مهدي‏عليه السلام، تقويت حرکت جهاني آن حضرت و اعتراف و تصديق به حقانيت آن وجود گران مايه و امامت او است. بويژه که حضرت عيسي‏عليه السلام به امام مهدي‏عليه السلام اقتدا مي‏کند و به امامت او نماز مي‏گزارد و امامت جهاني و آسماني او را تصديق و تأييد مي‏کند. فرود آمدن عيسي‏عليه السلام از آسمان به زمين، از شگفت‏انگيزترين حوادث تاريخ، مهم‏ترين رخدادها، بزرگ‏ترين نشانه‏ها و پرشکوه‏ترين دلايل بر حقانيت امام مهدي‏عليه السلام است. آيا شگفت‏انگيز نيست که انساني، مدتي در روي زمين زندگي کند، آنگاه به آسمان‏ها عروج نمايد و در آنجا هزارها سال زندگي کند، و هم گام با قيام جهاني حضرت مهدي‏عليه السلام به خواست خدا و دستور او، فرود آيد و ضمن تصديق و اقرار به امامت آن حضرت، با او نماز بگزارد و حرکت نجات بخش و آسماني آن حضرت را ياري کند؟ ابوبصير گويد: [به امام صادق‏عليه السلام] عرض کردم: اي پسر رسول خدا! قائم شما اهل بيت کيست؟ فرمود: «يا اَبا بَصيرٍ هُوَ الخامِسُ مِنْ وُلْدِ ابني مُوسي، ذلِکَ ابنُ سَيِّدَةِ الاِماءِ، يَغيبُ غَيْبَةً يَرْتابُ فيها المُبْطِلُونَ، ثُمَّ يُظْهِرُهُ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ فَيَفْتَحُ اللهُ عَلي يَدِهِ مَشارِقَ الاَرضِ وَمَغارِبَها، وَيَنزِلُ رُوحُ اللهِ عيسَي بنُ مَرْيَمَ‏عليها السلام فيُصَلِّي خَلْفَهُ وَتُشْرِقُ الاَرضُ بنورِ رَبِّها...» [1] ؛ «اي ابوبصير! او پنجمين از فرزندان پسرم موسي است. او فرزند سيده کنيزان است و غيبتي کند که باطل جويان در آن شک کنند. پس خداي تعالي او را آشکار کند و بر دست او شرق و غرب عالم را بگشايد و روح اللّه عيسي بن مريم‏عليه السلام فرود آيد و پشت سر او نماز گزارد و زمين به نور پروردگارش روشن گردد...». لازم به ذکر است که حضرت عيسي‏عليه السلام اين انسان والا و بزرگ، از ديگر انسان‏ها، به جهاتي ممتاز است: 1. نخست اينکه او پيامبري از پيامبران بزرگ الهي است. 2. او صاحب شريعت و کتاب آسماني است؛ گرچه دست تحريف و خيانت پس از او به شريعت و مکتب او دراز شده و آن را با بافته‏هاي جاه طلبانه و... آميخته است. 3. او را خداي جهان آفرين بدون پدر و تنها از مادري پاک و پاکيزه و به عنوان نشانه، به دنيا آورده است. 4. امت او اينک در سراسر جهان از دو ميليارد نفر مي‏گذرد که در ميان آنان از همه قشرها و طبقات - از انسان‏هاي عادي گرفته تا شاهان، رؤساي جمهور و ديگر چهره‏هاي مشهور - هستند و قدرت بزرگ و وزنه سنگيني مي‏باشند. 5. ميليون‏ها تمثال از آن حضرت و به نام او، در معابد، کليساها، مدارس، خانه‏ها و... نصب شده و بر سينه پيروانش آويخته است. با دقت به همه اين امور، روشن است که عيسي بن مريم‏عليها السلام نزد مسيحيان مقدس‏ترين موجود است و طبيعي است که ديگر مکتب‏ها و اديان نيز در برابر شخصيت آن حضرت سر تعظيم فرود مي‏آورند. مسلمانان نيز به پيروي از قرآن کريم او را آن گونه که هست - بنده وارسته و شايسته خدا و پيامبر بزرگ او - مي‏شمارند و همان گونه که قرآن بارها او را به پاکي، طهارت و قداست و احترام ياد مي‏کند، وي را تجليل مي‏کنند. به نظر مي‏رسد به جهت اهميت اين موضوع و شکوه و شخصيت والاي آن حضرت است که او - به اراده خدا و براي تقويت حرکت جهاني و نجات بخش امام مهدي‏عليه السلام - در عصر ظهور و قيام آن حضرت، از آسمان فرود مي‏آيد. و نيز به دليل اهميت بسيار موضوع است که روايات بسياري در اين مورد از پيامبرصلي الله عليه وآله و خاندان وحي و رسالت‏عليه السلام رسيده و در آن به فرود آمدن عيسي‏عليه السلام و اقتداي او به امام مهدي‏عليه السلام و تصديق و تأييد آن اصلاح‏گر بزرگ عصرها و نسل‏ها، تصريح شده است. [2] . پی نوشت ها: [1] کمال الدين و تمام النعمة، ج 2، باب 33، ح 31. [2] امام مهدي از ولادت تا ظهور، ص 678 - 680؛ همچنين ر.ک: الامالي للصدوق، ص 271، ح 8؛ الاحتجاج، ج 1، ص 470؛ الخصال، ج 1، ص 320، ح 1؛ الکافي، ج 8، ص 49، ح 10؛ کمال‏الدين و تمام النعمة، ج 1، ص 280، ح 27، ج 2، ص 345، ح 31. يا لثارات الحسين‏ «ثار» در لغت به معناي خونخواهي است. [1] . «يالثارات الحسين‏عليه السلام» شعار ياران حضرت مهدي‏عليه السلام است که به خون خواهي امام حسين‏عليه السلام، هنگام قيام آن حضرت سر خواهند داد. به اين معنا که «کجايند قاتلان حسين‏عليه السلام» [2] و يا به اين معنا که «کجايند خونخواهان حسين‏عليه السلام». امام صادق‏عليه السلام در اين باره فرمود: «... وَهُمْ مِنْ خَشيَةِ اللَّهِ مُشْفِقُونَ يَدعُونَ بِالشَّهادَةِ وَيَتَمَنَّونَ اَنْ يُقتَلُوا فِي سَبيلِ اللّهِ شِعارُهُم يَا لَثاراتِ الحُسَينِ‏عليه السلام اِذا سَارُوا يَسيِرُ الرُّعبُ اَمَامَهُمْ مَسِيرَةَ شَهرٍ» [3] ؛ «ياران مهدي... تنها ازخدا مي‏ترسند و فرياد «لا اله الاّ اللّه» آنان بلند است و همواره در آرزوي شهادت وکشته شدن در راه خدايند. شعار آنان «يالثارات الحسين» است. (بياييد به طلب خون حسين و ياران حسين‏عليه السلام). به هر سو که روي آورند، ترسِ از آنان، پيشاپيش در دل مردم افتد». [4] . البته در پاره‏اي از روايات، از آن به عنوان شعار فرشتگاني که هنگام قيام براي ياري حضرت مهدي‏عليه السلام حضور مي‏يابند، ياد شده است. [5] . پی نوشت ها: [1] ر.ک: لسان العرب، ج 4، ص 97؛ کتاب العين، ج 8، ص 236. [2] ر.ک: مجمع‏البحرين، ج 3، ص 235. [3] مستدرک الوسائل، ج 11، ص 114، ح 12565. [4] ر.ک: بحارالانوار، ج 52، ص 308، باب 26. [5] عيون اخبار الرضاعليه السلام، ج 1، ص 299؛ صدوق، الأمالي، ص 129.

نظرات شما عزیزان: